Widziadło

Rudzielec

Znów do wyrzygania moje i równie beznadziejnie psychodeliczne. Bardzo krótkie, aczkolwiek mam nadzieję, że wymowne.

Widziadło

Otulony ciemnością – najczarniejszą z matek, ukrytą w sobie podobnych czarnościach. Matką mamiącą, a może i matczyną – co odkryłby, gdyby zechciał wdrążyć się w temat. Zwinięty w kłębek – węzeł zacieśniający swe pędy wokół ciała. Istota będąca częścią, a może i całością nieokreślonej formy. Upadał nisko, coraz niżej, podnosząc się tylko w określonej porze, gdy słońce górowało. Po prostu istniał we własnej świadomości, a czasem nawet i obok niej. Lewitował na orbitach czasu, wdrążając w życie plan autodestrukcyjny. Kawałek po kawałku pozbywał się duszy, zaprzedając ostatki godności przerażeniu. Honor zniknął z tapety, pozostawiając miejsce dla niepodobnych sobie. Od koniuszków palców, po czubek głowy przesiąknięty sobą. Nic dziwnego – rzec by można. Nic bardziej mylnego – prawidłowiej. Oplatał pulchne ramiona wokół pulchnego ciała, chłonąc głos pulchnej matki – członkini pulchnej rodziny. Kolana powijał pod brodę, chcąc uchronić się przed strachami zamkniętymi w szafie. Czasami strachy urządzały osobliwe podróże wewnątrz przestrzeni. Przestrzeni prywatnej, zamkniętej dla oka nieproszonych. Co noc zaczynało się tak samo…
- Dobranoc kochanie – szeptała rodzicielka, złożywszy mokry pocałunek na policzku syna.

Pstryk.
Światło gasło.
Pyk.
Otwierała się szafa.

Powoli, powoli… Wolniej niż przeskakiwały cyferki w budziku stojącym na brzegu komody. Wynurzały się z szafy potwory, paranoje i inne monstra. Intuicyjnie wyczuwał, że coś się zbliża. Zaciskając serdelkowate palce w piąstki, zapędzał własne zmysły w kąt. Nie jak to w bajkach bywa; nie nagle, lecz stopniowo zaczynał dosłuchiwać.
Świst. Aż ciarki przeszły po plecach. Włosy na karku postawione, niczym u zwierza przerażonego, gotowego do skoku czy innego ataku. Jednak on kulił się coraz mocniej, uciekając w zakamarki bezpieczności swojego umysłu. Świstania wywoływały wiatr, który smagał bladą skórę. Wprawiał go w nastrój fałszywego spokoju, stworzonego na pokaz własnym nerwom. „Patrz, głupcze! Potrafisz!” – zdawały się skandować. Zefir związany niemal symbiotycznie ze świstami, zaczął ewoluować.
Gwizd. Coraz ostrzejszy, przywodzący na myśl okropne tortury. Zacisnął dłonie na uszach i zaczął nucić maminą piosenkę, niegdyś słyszaną co wieczór.
- Twinkle, twinkle, little star… - Głosił dźwięk wychodzący spomiędzy zasuszonych warg.
Gwizdy przerodziły się w krzyki dobijające się głośnym echem w głowie bezbronnego. Piły przecinające ostatnie liny, którymi był połączony ze światem. Wszystko znikło. Została tylko pustka – czarna dziura stworzona z potoku łez. Każda kropla spadająca w enigmatyczną próżnię powiększała wir nicości kręcący się z każdą minutą coraz szybciej. Decybele atakowały bębenki. Pozornie odwracalne szkody powiększały się. U kresu wytrzymałości z jego gardła wydarł się rozpaczliwy krzyk.
Otworzył oczy. Przerażona matka, z dłonią złożoną na włączniku lampki nocnej, spoglądała na niego podejrzliwie. W osłupieniu wpatrywał się w jej bezczynność. Strużki potu torujące sobie drogę po całym ciele, powoli zastygały w miejscu. Suchy szloch przerwał ciszę.
- Like a diamond in the sky… - szepnął.

mloda1337

Zacznę od jedynego błędu jaki wyłapałam.